Puslu çalılardan geçerken hecelerim.
Kamaşıyor ağzımdaki o derin yara.
Sonra yağmur yağıyor gecelerim.
Bir dilin yuvasındaki mağara ve
Sır dolu esvaplarımla süzüleceğim.
Harfe, doğrultur beni, seni
Yürürüz keskin kağıt kaleme eş.
Sevdan beynime kardeş
Olmak ister, bir nutuk söyler:
“Bütün kainat canlanır
İlk doğumuma benzeş
Şafak atmada boyuna.
Akıp gider hayat.
Toparlayıp sözümü
Bir iki cümlede.
Son noktayı koyarım.
Sonrası, esrar perdesi ki,
Dil aynasıdır iç dünyamızın.
-Ayşe ÇİL
8 Ocak 1997
Dilin Büyüsü
