Sabahın karanlığında ışıldayan gözlerini sevdim
Buğulu camın arkasında bakarken puslu siluetini
Pencerenin önünde orada olduğunu bilerek varlığını
Varlığının nişanesi olan ruhunu sevdim
Uzaklardan bulutların ardından gelen sesini sevdim
Yanında oturmayı gölgende huzuru
Başındaki siyah kurşuni rengini
Solgun yorulmuş yüzünü sevdim
Bayramlarda gülüşünü sevincini sevdim
İçinde galaksiler gibi dönüp duran kalbini
İçindeki bitmek tükenmeyen enerjini
Gönül bahçesinin çiçeklerini kuşlarını sevdim
Günün her saatinde, yıllardır doğru bir şekilde duruşunu sevdim
Her zaman belleğimde oluşunu sevdim
Her şeyini sevdim
Ama ayrı kalışımızı bir türlü sevemedim.
En çok senle geçen zamanları sevdim.
