İnsan sevdiğini hiç üzer mi?
Üzer elbette.. Kanatmak ister hatta ve en ilginci de işte burada;
En sevdiğinin en çok nereleri kanar, en çok neresinden yaralarsın çok iyi bilir,
Ona en büyük kesikleri sen atarsın.
Buna izin verdiği için kendinden utanmalı mı bilmiyorum.
İnsan, en sevdiğinden kendini nasıl korur ki?
İnsan, en sevdiğinden kendini korumalı mı?
Yaralarını emanet ettiği, yaralarını kanatır mı?
Peki.. ya birlikte yara aldıkları..
Aynı yerden kanayanlar?
Onlar da kıyabilirler mi aynı savaşta yara aldıkları ciğerparelerine..?
Onlar da kıyarlar..
İnsana kendinden daha büyük bir yük yoktur en nihayetinde..
Kendini yakacak ateşe, kendisi atlar.
Peki ya, kanatsın diye kanatmak?
İşte bu bir miktar aşk, bir tutam öfke, daha çok yorgunluk..
Mutluluk ne çok beklenen,
Ve ne kolay uçup giden şey avuçlardan..
Izdırap ne vakur.. ne köklü.. ne sadık bir dost.
Kurtulmak gerek.. gönle batan kalp kırıklarından.
İnsan sevdiğini üzer elbet.
Hele bir de kafasına koyduysa..
Kendini yakacak ateşi güzelce tutuşturuverir..
