Yeşil Takke

 …

Anadolu’nun kilim motifleriyle çevrilmiş mavi yeşil takke biçiminde  beresi, beşgen veya altıgen  köşeli kasketi, kırmızı ağırlıklı desenli poşusu, katlanmış yerinden indirildiğinde kulakları kapatan kalpağı, bazılarının da düzenli özenle yapılmış kimisi mavi kimi beyaz veya haki yeşil şapkalar bütün babaların  başının üstündedir hep yaz kış demeden. Hepsinin kenarları alın teriyle  hafiften nemlidir. Başlarını kaldırıp baktıklarında göğe biraz yorgunlukla iç  çekip işlerini hakkıyla yapmanın mutluluğuyla konuşur gök  yüzündeki bulutlarla güneşle. Konuşur onlarla kimseye söyleyemediği dillendiremediği duygularını. Mutlulukta oradadır hüzünde kederde.

Bazen düşmüştür şapkası takkesi beresi alıp koymuştur o saclarına ak düşmüş  seyrelmiş başına. Yeri geldiğinde bırakmasını bilmiş edebiyle bir kenar koymuştur zamanı geldiğinde. Bu sefer farklıdır ilişkileri ikisininde. Oturmuştur bir tabure üstüne veya  bir sıraya,  saçlarını hafiften rüzgâr okşar biraz yağmur çisentisi ıslatır saçlarını alnı açık bir şekilde.  bu sefer saçına yoldaşlık eden yoktur artık. bir kenarda yan yana durmaktadırlar mahzun kederli bir köşede birbirlerine bakmaktadırlar.  İkisi de göğe bakmamaktadır artık yorulmuş gözler yorulmuş başlıkla konuşur. Daha önce bulutlarla güneşle yaptığını. Ayrılırlar birbirlerinden  vedalaşmadan.

Askının ucunda dolabın rafında  ağaçtan yapılmış çivinin ucunda durmaktadır veya minik ellerin arasında gezmektedir . Biraz oyuncak, biraz babasının emaneti gibi birazda hasretin özlemin giderilmesi için  bir nesnedir minik avuçların içinde.

  Unutulmaz bazı şeyler hafızadan,en güçlüsüdür belki koku hafızası, kimi babalar toprak, kömür,  kimisi de hastane, gemi, kitap, sınıf kokar.  Çocukluğumuzda hafızamıza kazıdığımız alınteridir aslında. Yokluklarında  hasretin özlemin kokusuyla  arar Onu bulamaya çalışırız belki de.

Kavuşmanın mutluluğun kokusunun özlemin hasretin yerini alması ümidiyle.

Beyaz atlarına binip ebediyetteki mekanlarına gidenlere de Allah rahmet eylesin.