Bana insandan bir ev lazımdı,
Duvarları olmayan.
Hislerini bahaneler yumağıyla sarmayan.
Bana insandan bir ev lazımdı,
Bacasından güven tüten,
Pencereleri benimle aynı düşe açılan.
Hüznünü sandık odasında saklayan,
Bana hep gülüşüyle yolları çıkan.
Bana insandan bir ev lazımdı,
Her bir tuğlası samimiyet olan,
Umut kokan!
Bana insandan bir ev lazımdı.
Kapısından girdiğimde,
Yüzüme sevgi kokusu vuran.
Her odası ,
Aşk koridoruna çıkan.
İçinde dostluk,
İçinde yar ve yaren barındıran.
Gel,
Evim ol,
Duvarlarını yık,
Gel,
Evrenim ol.
Pencerem sana açılıyor,
Kapılarım hep sana kilitli,
Koridorlarım sen kokuyor.
Bana insandan bir ev lazımdı.
O da benim dostum olmalıydı….
