Cemre misin be güzel insan, erkenden toprağa düştün?
Gönüllerde bahar olacağın yaşta, ne diye tohum olup toprağa düştün?
Rüzgar olup eseceğin çağda, hangi dertten derde düştün?
“Akıl insandan vazgeçerse deli
İnsan akıldan vazgeçerse veli derler”
Peki ya, henüz baharında canından vazgeçenler?
Bunca kirin arasında sen temiz kaldın diye mi böyle dilden dile düştün?
Halbuki evvel zaman içinde herkesin aklındaki düştün.
Vazgeçmeseydin de birlikte oturup ağlasaydık olmaz mıydı?
Ruhuna bir merhem bulsak iyileşmez miydi?
Kendimizi dağlara taşlara vursak yetmez miydi?
Demek bahar olmaktan vazgeçip, tohum olmayı seçtin.
Dertlerden azâde kalamayacağım diye, fidan kalmayı seçtin.
Evet… Ömrünün en güzel yıllarını, insanların sana acır gözlerle bakmasını seyretmekle geçirdin.
En sonunda tüm bu deliliklerin arasından bir su gibi akıp geçtin..
Hüzünlü Cemre
