Sanıyor ki insan
Baharlar gelecek günün birinde
İpil ipil yağmurlar yağacak asude
Bu denizlere, bu suskunluğa, bu kimsesizliğe
Bambaşka güneşler doğacak günün birinde
Günlerin birinde
Denizin kenarında bir diken tiril tiril
Belki o nisan akşamlarından birini alacak kollarına
Göçüp gelmiş kuşlar yuvalanacak belki
Yürüyüşünün durgun gölgesi belki
Çiğ damlası hüzünler gibi
Düşecek karanlıklara
Hani bir bilekliğin vardı
-Ah hatırlamak şimdi!-
Bileklerinde bütün sevdalar gibi kızıl ve kara
Bir gözyaşı gibi fırlatıp atmıştın sulara
Bir akşamdı, bir diken vardı denizin kenarında
Eski bir şarkı gibi sularda
Solgun bir gül gibi
Oysa bütün şarkılar beyhudedir, anladım bunu
Ellerini taş duvarlarda sürür gibi beyhude
Bir ömrün bahar dalları gibi
Salınır saçlarında rüzgarlar gibi beyhude
Şimdi bu kış yamaçlarında hatırlamak seni
Hatırlamak unutulmuş baharlar içinde yankılı ve tiz
Hepten eskimiş düşler gibi, takılıp kalmış şarkılar gibi
Dönüp duruyor zaman mütemadi
Sanki bir şeyi soracakmış gibi
Bir şeyi yitirmiş gibi
Yine yaşanırdı kim bilir
Yine eskisi gibi ve yine öyle baharlar içinde
Sanıyor da insan, sanmasa iyi
Çünkü bilirsin:
Sanmak sancıdan ağır gibi
