İçimde öyle şeyleri kırdın ki,
Aşka dair sevgiye dair,
Dostluk ve arkadaşlığa dair ne varsa
Hepsi ama hepsi toz duman şimdi!
Hayatı böyle bilmezdim.
İnsan 18′ inde aldanır,
25′ inde akıllanır,
35’inde güvenmemeyi öğrenir,
Ve biter sanmıştım.
Oysaki,
41′ inde yeniden tüm dünyası alt üst olurmuş.
Tüm değerleri yeniden anlamlandırmaya çalışır,
Ruhunu yeniden inşa edermiş.
İşte böyle…
Artık kesin hükümler vermek,
Delice sevmek,
Fedakarlıkta sınır tanımamak yok!
Bak ne güzel oldu!
Bir insan daha öldü sayende.
İnsana dair ne varsa öldürdün içimde.
Oysa fedakarlık ne güzel bir kelime!
Ne güzel bir hasletti!
Ve en çokta insana yakışıyordu..
En çokta bize yakışıyordu.
Şimdi ben hüznümü sadece ve sadece Rabbime şikayet ediyorum!
Ve diyorum ki;
“Peygamberin sırtına işkembe koyan insanlıktan nasıl ki,
Karıncayı incitmezler çıkardın,
Bizim de ruhlarımızı yeniden dirilt!
Karınca incitmezler çıkar,
Çıkar ki dünyada ,
Şu darı fanide yaşamaya bir umudumuz olsun ya Rab!
