Yürüyorum!
Kaybolmaktan korkmadan,
Durma eylemine kafa tutarak,
Yürüyorum!
Güneşe karşı yürünür mü?
Peki ya,
Karanlığa karşı?
Aydınlık ve karanlığın kavgasına karışmadan,
Yürüyorum…
Ardımda bıraktığım her bir ışık hüzmesi,
Her bir koyu düş ivme katıyor yürüyüşüme!
Yoluma çıkan her bir kırık cam parçası,
İnsandan silüetler oluyor beni durmaya çalışan.
Ellerimle itiyorum,
Var gücümle uzaklaştırıyorum,
Soğuk nefeslerini ensemde hissederek sıyrılıyorum.
Yalan kalabalıklardan..
Ve yürüyorum!
Azığım hiç bitmeyen yürüme inadım!
Azığım beklentisizce yürüdüğüm bu yolun her bir kilometresi!
Azığım heybemdeki hayallerim!
Azığım çılgınca beni savuran aşkım!
Azığım geriye dönüp bakmayışım!
Ve azığım tutunduğum var oluş gayem!
Besliyor beni,ruhumu,bedenimi..
Yürüyorum!
Soluduğum her nefesin içinde sakladığım benliğim..
Yürüyorum!
Can hıraş bir şekilde beynimde zonklayan o seslere rağmen.
Yürüyorum!
Her şeye rağmen,
Rağmenlere rağmen……
Ahyeka Bostan
